Leert je het heelal te begrijpen!

Al sinds mijn geboorte heb ik last van chronische vermoeidheid. Mijn ouders vertelden me dat ik als peuter zittend begon te spelen, maar liggend eindigde... Van mijn 12e tot 28e had ik er niet zo heel veel last van had, door de gratis energie die jongeren nu eenmaal hebben. Helaas mede door de reguliere gezondheidszorg werd ik rond 1987 echt ziek (toen had ik het hele jaar een voorhoofdsholteontstekking, deels door mijn eigen schuld, maar de zeven antibioticakuren waren toen al medisch gezien een blunder). Ik ontwikkelde een heel scala van uiteenlopende ziekteverschijnselen en kreeg ook problemen met werkgevers (ik werkte toen in de automatisering).

In 1997 belde ik met iemand van de ME Stichting. Tijdens dat gesprek viel alles op zijn plaats: Chronisch Vermoeidheid Syndroom (ME is daarvan een specifieke versie). Het was goed om er een ‘naam’ aan te kunnen geven, maar daar wordt je helaas niet beter door. Wel kun je je leven erop instellen. Dat botste vooral in het begin heel erg met mijn ambities. Ik wil altijd van alles, ik kan niet stilzitten. Je leert er echter mee te leven.

Later kreeg ik chronische nek- en schouderklachten, door whiplash, opgelopen bij een busongeluk. De op een afrit (...) stilstaande bus werd van achteren aangereden door een truck met 50 ton puin. Ik was met een groep planetariummensen onderweg naar Stonehenge. De vragen van een paramedic over of ik ergens steken voelde wimpelde ik af, want moest natuurlijk naar Stonehenge... Ik had hoofdpijn, maar dat had ik vaak. Nu weet ik dat het wonder was dat ik het overleefd heb... Rond 2003 kreeg ik rugklachten. Ook niet nieuw maar nu wel heel erg en het ging ook niet meer weg. Het geeft ook steeds meer last met lopen, ondanks de fysio en de aangepaste fitness bij mijn fysiotherapeute.
En dat leven is niet echt gemakkelijk. Elke dag hoofdpijn, vermoeid, spierpijnen, concentratie- en geheugenproblemen, slecht slapen, om er enkele te noemen (ik vergeet die dingen ook... had ik al gezegd dat ik geheugenproblemen heb?).

Ik ben echter een positief mens. Mijn bedrijf is thuis, en ik heb dus de perfecte ‘baan’. Ik kan mijn werk aanpassen aan mijn ‘staat van de dag’. Maar langdurige, zware klussen zoals mijn boekenserie Genieten van de sterrenkunde en de producten die wij eind 2015 uitbrachten, zijn dan niet echt verstandig... Zoals Marja mij steeds weer probeert voor te houden.

Maart 2023
Na enkele toch weer te drukke jaren (met wel mooie resultaten!) besloot ik eind 2021 dat ik de drie boeken die nog op mijn verlanglijstje stonden maar eens moest gaan maken. De conditie wordt alleen maar minder, als ik nog langer zou wachten dan zou ik er misschien helemaal geen energie meer voor hebben... Het ging om Zelf sterrenkijken (code B06; komt in 2023 uit), De kleine werelden van het zonnestelsel (B07; kwam uit in september 2022) en Voyagers (B08; kwam uit in maart 2023). 
Al enkele jaren eerder had ik geprobeerd met Zelf sterrenkijken te beginnen. Dat wordt een erg leuk boek om zelf de sterrenhemel mee te gaan verkennen en zou het gemakkelijkst moet zijn om te schrijven. Door de vermoeidheid had ik echter gedacht zo efficiënt mogelijk te schrijven, en dat kan niet. Het is schrijven en dan het meeste schrappen, verhuizen, inkorten... Mijn opzet, in 12 hoofdstukjes (drie per seizoen), maakte het lastiger om 'efficiënt' te schrijven; ik kwam niet over de drempel heen.
Ten einde raad schoof ik dat boek in 2021 naar achteren (vandaar de vreemde volgorde van de nummers) en begon ik in januari 2022 aan Kleine werelden. Dat heeft een logische volgorde van te behandelen objecten, het was een kwestie van de pagina's indelen naar belang van het object. Met de geplande 32 pagina's lukte dat me niet goed, dus het werden er 48 - een gouden greep. 
Het viel echter tegen: er was veel meer research nodig dan ik had gedacht (het werd zo mijn meest wetenschappelijke boek) en mijn behoefte om er mooie illustraties voor te maken kostte ook weken tijd. Het lukte echter om het boek af te krijgen, maar tegen een prijs: ik werkte tijdens de zomermaanden (normaliter mijn tijd om rust te nemen) door. Weer zo'n bekend foutje.
Eind september was alle drukte met de presentatie en mediacampagne voorbij, maar na enkele weken begon ik met Voyagers. Die mediacampagne leverde overigens geen aandacht van de pers op...
Voyagers is een dun boek(je), met slechts 16 pagina's binnenwerk, en mijn broer Hans schreef daar zes van. Verder staan er veel foto's in (maar selecteren en bijschriften maken is een klus op zich) en was het schrijven van de kleine hoofdstukjes over de vier grote planeten geen grote klus. Inleiding en het hoofdstukje 'Uit de invloed van de zon' waren leuk om te maken, maar al met al kostte zo'n klein project toch enkele maanden tijd, zeker naast de normale werkzaamheden (orders, ook voor nieuw te ontwerpen maatwerkplanisferen, boekhouding...). Geen tijd voor rust. 
Als ik dit schrijf is het maart 2023, vlak na de presentatie van Voyagers, en heb ik mezelf eindelijk enkele weken rust beloofd, vóór ik aan het hoofddoel Zelf sterrenkijken begin. Het is hard nodig. :-)

Boven: Stonehenge was zo belangrijk voor me dat ik de pijn van de whiplash negeerde... wat niet verstandig bleek.